Vliegles op Amelisweerd

Afgelopen dinsdag liep ik een rondje op de baan en merkte tot mijn verbazing dat mijn gloednieuwe camera geen sjoege gaf: met een verse batterij, en een maand oud, geen reactie. Gelukkig, dacht ik, was ik vlak bij Het Paviljoen (dat is ons clubhuis), en dan kon ik even goed kijken wat er mis was. Maar het liep anders. Vlak voor mij, in een rietbosje, hoorde ik geknars van karekieten, maar niet helemaal de volwassen strofe. In plaats daarvan, korte knarsjes en wat gepiep. Het waren jonge karekieten, die misschien wel hun eerste vlucht gingen maken, en boven in het riet angstig om zich heen keken. Karekieten groeien op aan de basis van rietstengels, n zijn vrij laat in de zomer nog niet vlieg-vlug. Dankzij het goede riet-snoei beheer van de greenkeepers wordt het riet niet boven hun nestjes te vroeg gesnoeid, maar krijgen ze de kans uit te vliegen.

Hierboven zie je rechts een volwassen pappie of mammie, en links een nog wat pluizig jong dat angstig de wijde wereld in kijkt (dat is eigenlijk niet toegestaan, menselijke emoties toekennen aan dieren, antropomorfisme, maar het is verleidelijk). Ze vlogen, ondanks mijn nabijheid en zachte gevloek dat mijn camera juist nu…!  Toch deed een kleine Canon-netje zijn best, en kon ik de vliegles vastleggen.

Prachtig om te zien hoe ouder het jong piepend aanspoorde (of op zijn kop gaf, dat verschil hoor ik niet).  Eerder, toen de camera nog goed werkte, zag ik een oudere karekiet, van harte zingend in een boom (!). Binnenkort, eind juli – augustus zullen ze weer naar Afrika vertrekken, zuidelijk van de Sahara, tot in Zambia. De kleinen vliegen gewoon mee!

Er zijn nog meer jonge dieren te zien, ik meldde al de vossen die zo langzamerhand niet meer gevoed lijken te worden door de ouders, en wellicht zo langzamerhand een eigen gebiedje moeten gaan opzoeken. In mei zagen we de eerste beelden van de jonge vosjes, die doorgaans in maart – april worden geboren. Gunstig, want in die tijd zijn er ook veel vogels en andere net geboren of uitgebroede prooidieren in de buurt. Na een half jaar bij de ouders kunnen ze alleen op stap, dat is nu nog een beetje vroeg.

Maar, de laatste nachten gaven maar een paar vossenfoto’s op de voedingsplek. Wel was er op hun plek een rat of bosmuis of iets dergelijks te zien. Dat zouden ze niet doen als de vossen er nog waren… Jannes, onze hoofdgreenkeeper heeft een mooi filmpje gemaakt van een der vossen, die onbevreesd wat stond te onderzoeken op de dumpplek van de greenkeepers.

Intussen is gelukkig nog wel enige bezigheid van insecten, maar als gezegd, er zijn er maar heel weinig. De bloemen doen hun best, maar vlinders en hommels en bijen blijven weg. Dan maar een Rhagonycha Fulva, ofwel het rode soldaatje, een liefhebber van schermbloemigen.

Rolklaver is veel te zien, waardplant voor o.a. de Sintjansvlinder en icarusblauwtje. Ook bijen houden van deze plant, en ook bijen houden van de nectar. De geplaatste bijenhotels laten wel bewoning zien, door metselbijen, die hun nieuwe woning afsluiten als de eitjes gelegd zijn.  U kunt het zelf waarnemen.

Het grote aantal scholeksters blijft, wederom een foto gezien met 15 stuks op een rijtje langs de vijver van h18. Overvliegend zijn ze ook te zien, en te horen: hun roep, tewiet schel en vaak herhaald, is heel kenmerkend. Prachtige vogels.

Tot slot, een mededeling. Er zal een valkenkast geplaatst worden, op grote hoogte, ca 5 meter, in de hoop dat zich weer een valkenpaar op onze baan vestigt. De laatste keer dat ik valken zag is alweer wat jaren geleden, in 2021.  Het vrouwtje zat vaak hoog in de bomen tussen de greens van h2 en h18, terwijl het mannetje jaagde, o.a. in de bomen tussen h10 en h4. Het zijn mooie vogels en ze passen goed in ons landschap.

We zullen zien of het lukt, de natuur laat zich niet dwingen, maar misschien wel verleiden met een mooie villa op stand.

Dop Bär