Zomer 2023 – Els Markink

Als licht illegaaltje met handicap 24,3 begon ik voor de tweede keer aan de kwartaallessen-plus bij Marieke. We leren spelenderwijs in groepjes tot maximaal 8 personen. Marieke biedt ons steeds opnieuw een uitdaging aan. Zelfs met één hand na haar operaties geeft zij nog het goede voorbeeld. De cruciale aanwijzingen schrijf ik in mijn golfboekje. De scheve stoelpoten in de bunker en dan ook nog de stok in je hand opendraaien zijn voor mij eyeopeners. Laat staan dat je met een zeisbeweging de bal uit het hoge gras kunt slaan.

Als er een E in je naam zit kom je in één groepje: Esther, Ed, Emmigje en Els. Later bleken de andere letters uit het alfabet ook welkom. Vooral bij de bijzondere verrichtingen, net als vroeger bij de rijles, voel ik mij in mijn element. Ik word handiger. Oh leuk, ingebedde bal in de schuine wand van de bunker, even een Marieke proberen. De bunkers zijn trouwens op hole 17 weer onkruidvrij. Team senioren 5 maakt er werk van. Uiteindelijk helpt het in golf en gewone leven als je niet voor één gat te vangen bent. Op een maandag bewees ik dat hier thuis in Maarssen. Het volgende briefje gooide ik bij buurman Rob door de brievenbus.

Hai Rob,
Ik liep zonder sleutel de voordeur uit, had per ongeluk mijn fietssleutel gepakt. Via jouw tuinpoortdeur heb ik jouw ladder gebruikt. Ik kon mijn sporen niet uitwissen. Kreeg de ladder niet meer dichtgeklapt. Over de schutting klimmen is overigens gelukt. Mijn achterdeur stond namelijk wel open. Dank je.

‘Een vriendelijk woord dat vandaag van de boom valt kan morgen al vruchten dragen’
‘Even een ander behangetje’, zei Marijke Barnsteijn vlak voor mijn vakantie. Ik liep met haar en Stans als een prinses over golfbaan Haarzuilens. Met inmiddels handicap 23,1 was ik daar ook speelgerechtigd. Daarna volgde een reis naar Italië en een golfpauze van twee weken. Vooral de hersens wat rust geven. Geen stokkie mee, wel mijn zoon, die mijn Weense vriendin Ilse, die al 20 jaar woont en werkt in Florence, ook graag nog een keer wil zien, nu het nog kan. Ze is namelijk ongeneeslijk ziek.

In golf en leven lopen mijn doelstellingen parallel. Het beste van mezelf geven en een prettig mens zijn voor mijn omgeving. Onze vriendschap duurt al 46 jaar. Dat ga ik met golfvriendschappen niet meer redden, maar de nieuwe contacten opgedaan via het golf doen me goed.

En dan terug naar een van mijn lijfspreuk in de opening: een vriendelijk woord dat vandaag van de boom valt, kan morgen al vruchten dragen. Marieke doet het voortdurend in haar lessen voor jong en oud, crack of kruk. De winkeljuffrouw op de camping, die in een zijkamertje ook nog aan het strijken was, kon het ook. Dergelijke contacten vormen mijn mooiste vakantieherinneringen. Net als in de golfbaan, gaat het me niet om het aantal slagen, maar om de verbinding met de mensen en de natuur om me heen. Hoofdcriterium voor deze goede vakantie bleek dan ook, met dank aan mijn zoon, niet wat je deed maar met wie je bent, is bepalend.

Re-integratie
Mijn re-integratie in het golfleven viel me zwaar. Met twee nichten en neven en aanhang gingen we op stap in het Schwarzwald en hebben wel vijf banen gezien. In mijn pogingen alles wat rustiger te doen, raakte ik qua timing volledig van slag. Ofwel, het hoofd ging toen opnieuw te hard werken. Viktor, mijn neef met handicap 5, zei op zo’n dag na 10 holes: ‘Els, het lijkt al 1 procent rustiger’. Op dag vier mocht ik weer met hem. In lichte wanhoop vroeg ik: ‘Heb je nog een tip?’

‘Ja, neem wat extra valium’. Mijn lachsalvo op dat antwoord hielp al om iets relaxter verder te spelen. Kern van zijn verhaal, ik wil het te graag te goed doen. Ik reed mijn nichtje naar huis en in de auto zei ik: ‘Of ik wandel opnieuw een lichte golf-burn-out binnen en accepteer dat, of ik vraag Marieke mij volledig te resetten.

En ook dat is golf. Ik heb het geaccepteerd en kon in de regenboogwedstrijd van 22 augustus weer een paar ballen de lucht in slaan, recht!

Els Markink
31 augustus 2023